USA2015

Z San Francisco do Los Angeles, jedziemy jedną z najpiękniejszych tras w USA – Big Sur. To droga wzdłuż wybrzeża – 150 km pięknych zatoczek, skalistych klifów i turkusowej wody. Mimo, że nie jest zbyt długa, to przejechanie jej zajmuje nam cały dzień, bo co chwilę zatrzymujemy się, by podziwiać widoki.

Co chwilę trafialiśmy na bliżej niezidentyfikowane ssaki morskie. Duże i wyrzucające z siebie fontanny wody 🙂

Lwy morskie leniwie wylegujące się na plaży.

W wodzie natychmiast stają się zwinne i żywotne.

Los Angeles to miasto, o którym niemal każdy ma jakieś wyobrażenie, wykreowane w dużej mierze przez medialny mit Hollywood czy Beverly Hills.

By je zweryfikować ruszamy na Mullholand Drive znaną z filmu Lyncha. Ta kręta droga w górach Santa Monica, w dzień nie prezentuje się już tak mrocznie 😉

Stąd rozpościerają się widoki na słynne wzgórza z rezydencjami gwiazd. Domy, rzeczywiście są spore, ale raczej ciężko znaleźć tu ciekawą architekturę.

W dole rozciąga się Los Angels. Nie możemy się doczekać, żeby zobaczyć, jak tam naprawdę jest…

Wjeżdżamy do centrum. Bez palm nie ma L.A.

Rodeo Drive to  w rzeczywistości niezbyt długi deptak, przy którym znajduje się kilka butików ekskluzywnych marek typu Gucci. Snują się po nim głównie turyści, a po pustawych sklepach – znudzeni sprzedawcy.

Typowa willa przy typowej uliczne w Beverly Hills.

Hollywood Bulevard słynny dzięki Alei Sław z wmurowanymi w chodnik gwiazdami od 1958 roku upamiętniającymi… gwiazdy 😉
Nie czuć tu specjalnie magicznej atmosfery. Np. gwiazda Marylin Monroe znajduje się w sąsiedztwie wejścia do McDonalda, przed którym śpią bezdomni.

Tuż obok swoją siedzibę mają scjentolodzy.

Dolby Theatre, w którym odbywa się co roku wręczenie Oskarów wygląda raczej jak podupadłe centrum handlowe.

W sklepie z pamiątkami wpadliśmy na… 😉

Podobne wrażenie robi Chinese Theater, przed którym znajdują się odciski dłoni gwiazd Hollywood w dużej mierze przykryta straganami z pamiątkami.

Wystarczy jednak odejść jedną przecznicę dalej: trafia się na bloki, opuszczone parkingi i robi się całkowicie małomiasteczkowo.

Turyści odwiedzający miasto przez cały czas polują na zdjęcia słynnego znaku Hollywood. Nie jest to proste, gdyż znajduje się od na wzgórzach, nie ma do niego bezpośredniego dostępu, a wskazówki prowadzą tylko do rozsianych w rożnych miejscach punktów, skąd można zobaczyć go z daleka.

Każdy liczy też, że spotka na ulicy gwiazdę muzyki lub filmu. Biznes turystyczny pomyślał też o tych którym się nie poszczęściło… 😉

Po godzinie 17 finansowe centrum Los Angeles wydaje się całkowicie wyludnione.

Na ulicach zostają tu tylko bezdomni.

Miasto, jak całe USA, ma dosyć krótką historię.  Poniżej pamiątka założenia El Pueblo de Los Angeles.

Takie budynki też są tu „historyczne” – wybudowane w 1923 roku kino Vista.

Venice Beach, Malibu, Santa Monica – to tylko kilka z licznych opcji dla tych, którzy chcą spędzić dzień na plaży. Są szerokie, piasek piękny, jednak fale zachęcają bardziej do surfowania niż pływania.

Będąc w centrum światowego przemysłu filmowego szkoda byłoby nie zobaczyć jak powstają filmy 😉 Taką możliwość daje wizyta w jednym ze studiów filmowych. My wybraliśmy się do Warner Bros.

Plan studia pokazuję skalę tego przemysłu.

Hale produkcyjne gdzie kręci się talk shows, seriale i filmy pełnometrażowe.

Pamiątkowa tablica pokazuje słynne produkcje realizowane w danej hali.

Podczas zwiedzania można zobaczyć uliczki z atrapami budynków.

Gdy trzeba „domknąć” kadr, przywozi się kawałek żywopłotu 🙂

Domy buduje się w nienaturalnej skali (te w głębi są coraz mniejsze), by uzyskać perspektywę  prawdziwej uliczki.

Wiele detali na budynkach jest po prostu namalowanych. Odpowiedni kąt kamery i oświetlenie i od razu wyglądają, jak autentyczna architektura.

Czasem zaplącze się gdzieś rekwizyt z innej produkcji 😉

Skoro zdjęcia kręcone są tylko w kabinie, po co zaraz organizować cały autobus? 😉

Wygląd wozów policyjnych precyzują dokładnie przepisy – od oryginalnych muszą się różnić co najmniej w 20%.

Tu kręcono kolejne części „Batmana”, można więc prześledzić ewolucję jego masek.

Tablica rejestracyjna z Gotham.

Jest też kolekcja batmobili.

I słynny reflektor.

Fani Harry’ego Pottera znajdą tu kostiumy z filmów.

Mogą też dosiąść latającej miotły na green boxie 🙂

Specjalne efekty wizualne tworzy się jednak nie tylko komputerowo. Tu przykład starej hollywoodzkiej sztuki iluzji, zastosowanej np. we „Władcy Pierścieni”.

Studio ma ogromne magazyny archiwalnych rekwizytów i elementów scenografii, które są wielokrotnie wypożyczane do kolejnych produkcji.

Mają tu telefony z każdej epoki. Duuużo telefonów 🙂

Zmultiplikowany Agent Smith z „Matrixa”.

Makieta domu Gatbsby’ego z filmu „Wielki Gatsby”.

Potrzebny obraz do horroru? Też się znajdzie 🙂

Można się nawet rozgościć w Gabinecie Owalnym 😉

Gdzie ruszyć na koniec dnia? Najlepiej na Bulwar Zachodzącego Słońca… 🙂

A po zachodzie… Punkt widokowy na nocną panoramę miasta w obserwatorium w Griffith Park.

Los Angeles było ostatnim punktem na naszej trasie.

Od wschodniego do zachodniego wybrzeża przejechaliśmy ponad 10 tysięcy kilometrów. Podczas tej podróży mieliśmy okazję porównać nasze wyobrażenia o Stanach Zjednoczonych wyniesione z mediów, książek i filmów. Wiele rzeczy nas zachwyciło, wiele zdziwiło, wiele przerosło nasze oczekiwania. Najlepsze, że każdy dzień był inny!

Dziękujemy, że po raz kolejny byliście z nami!

Pierwsze chwile w San Francisco. Wysiadamy z metra w centrum miasta. I od razu wita nas najbardziej klasyczny widok: strome ulice i tradycyjne tramwaje linowe.

Dlaczego linowe? Bo poruszają się dzięki ukrytej w asfalcie stalowej linie.

Wagony są otwarte – nie ma drzwi, więc trzeba się mocno trzymać 😉

Wielkie trzęsienie ziemi w 1906 roku zniszczyło sieć tramwajową i zahamowało dalszy rozwój tej technologii. Od tamtej pory miasto rozwija sieć tramwajów elektrycznych.

Kąty nachylenia jezdni są niewiarygodne…

Parkowanie też wygląda ciekawie 🙂

Wzgórza sprawiają, że z niemal każdej uliczki jest niesamowity widok.

Słynna serpentyna na Lombard Street. Zaprojektowanie 8 ostrych zakrętów na odcinku 400 metrów wymusił kąt nachylenia wynoszący 27%.

Port nad Zatoką San Francisco.

Zimny Prąd Kalifornijski sprawia, że dobrze się tu czują… lwy morskie.

Jeden z typowych amerykańskich zestawów śniadaniowych w wege wydaniu: czarna fasola, smażone ziemniaki, guacamole ze śmietaną, chleb kukurydziany i… tofucznica 🙂

Po odwiedzeniu kilku amerykańskich metropolii, San Francisco zaskoczyło nas przytulną atmosferą i niską, bardzo kolorową zabudową.

Słynne „Painted Ladies” – kolorowe, wiktoriańskie domy w pobliżu Alamo Square…

…i w dzielnicy Haight-Ashbury, która w  latach 60. XX wieku była centrum  ruchu hippisowskiego w Stanach Zjednoczonych.

Mission to okolica z przewagą meksykańskich i latynoamerykańskich emigrantów. To też obecnie jedno z najbardziej kreatywnych miejsc w mieście. Ręcznie malowane szyldy, ekscentryczne wystawy sklepowe i street art sprawiają, że po tutejszych uliczkach można się włóczyć godzinami…

Postępująca gentryfikacja centrum San Francisco, w którym za coraz bardziej kosmiczne ceny, nieruchomości kupują świetnie zarabiający pracownicy pobliskiej Doliny Krzemowej, budzi protesty dotychczasowych mieszkańców.

Z wielu punktów miasta widoczne jest Alcatraz. Słynne więzienie o zaostrzonym rygorze, działało na wyspie w latach 1934-63.  Dziś jest atrakcją turystyczną.

I wreszcie…  🙂

Zastanawialiście się kiedyś dlaczego symbol San Francisco nazywa się GOLDEN Gate, skoro jest czerwony?? Nazwa wzięła się od cieśniny, nad która jest rozpięty, a która była bramą do Kalifornii podczas Gorączki Złota 🙂

W taaakim miejscu, rzecz jasna, nie mogliśmy nie zrobić selfie dnia 😉

To miejsce, do którego musimy jeszcze wrócić 🙂

Dziś odwiedzamy…

Przyjeżdża się tu, by oglądać największe drzewa na świecie: sekwoje 😉

Po drodze trafiamy na takie znaki…

Nim zaczniemy zwiedzać park, cały prowiant, jaki mamy ze sobą, musimy zamknąć w takich oto antyniedźwiedziowych schowkach, które znajdują się przy parkingach. Podobno zwabione zapachem, potrafią wybić szybę w aucie i rozszarpać wszystko, co znajdą wewnątrz, by zdobyć jedzenie.

Największy z największych – General Sherman 🙂

Odwzorowanie przekroju jego pnia robi wrażenie…

Obowiązkowa pamiątka z parku 😉 Niestety generała nie da się objąć kadrem.

Kora sekwoi jest niemal futrzasta – aż chce się człowiek do nich przytulać 🙂

Sekwoje to drzewa waleczne i niewzruszone. Liczne kalifornijskie pożary mogą osmalić pień, przypalić podstawę, ale one i tak przetrwają.

Jedynie szersze ślady między słojami, swoiste blizny, świadczą o tym, ile dane drzewo przeszło pożarów.

Tu…

i tu Natalia robi za skalę 🙂

W parku  czeka także wiele pięknych szlaków, jak ten przez łąki.

Kolejny przystanek na naszej trasie to Park Narodowy Yosemite. Żeby do niego dotrzeć trzeba pokonać trochę serpentyn…

Odwiedza się go, by podziwiać ten widok. A raczej ten 🙂 Nasze zdjęcia wyglądają tak z powodu zadymienia  generowanego przez pożary, które szaleją w Kalifornii.

Najsłynniejsza skała w parku – El Capitan – pionowe ściany o ponad kilometrowej wysokości.

Choć Yosemite to jeden z najpopularniejszych parków narodowych w USA, bez problemu udaje nam się znaleźć mniej oblegane miejsca na szlakach.

Zaczynamy od Kanionu Antylopy. Nie jest tak słynny jak jego wielki sąsiad, jego atutem nie jest jednak skala, a niezwykłe formacje skalne wyżłobione przez tzw. powodzie błyskawiczne.

Kanion jest głęboki na 30 metrów, a jego szerokość  nie przekracza kilku. Najlepsza pora zwiedzania go to południe, gdyż tylko wtedy pomiędzy skały wpadają promienie światła.

Kanion ten znajduje się na terenie rezerwatu plemienia Nawaho i to oni mają monopol na organizowanie tu wycieczek.

Niestety turystyka tu przybiera zupełnie szalone i wynaturzone formy. Po kanionie można poruszać się wyłącznie z przewodnikiem. Jego zadaniem jest możliwie jak najszybciej przeprowadzić przez wąski kanion swoją grupę, by zrobić miejsce dla następnej. By nie było to tak ewidentne, przewodnik wciela się w fotograficznego mentora ucząc wszystkich jak i gdzie robić zdjęcia by były … takie, jakie widzieliśmy w Internecie. Robi to bardzo aktywnie, osobiście wszystkim wprowadza „właściwe” ustawienia aparatu i pokazuje  jak „łapać” kolejne kadry. My, z naszym manualnym trybem robienia fotek, stawiamy czynny opór 😉

Kilka godzin później dotarliśmy do Wielkiego Kanionu Kolorado. Cóż o nim napisać… jest naprawdę wieeelki! Ma 446 km długości i miejscami głębokość 1600 m. W najszerszym miejscu ma 29 km.

Park Narodowy chroniący ten obszar to przykład doskonale zorganizowanego mechanizmu obsługującego tłumy turystów. Jest tu wiele szlaków pieszych, ale w każdej chwili można wsiąść do jednego z krążących busów, które podwożą do najpopularniejszych punktów widokowych.

Mimo wszystko, łatwo znaleźć miejsce gdzie jest się samym i można w spokoju kontemplować potęgę natury.

Najbardziej niesamowite widoki pojawiają się wraz z zachodem słońca.

A po zachodzie wszystko szarzeje, turyści znikają i wygląda trochę jak popękana powierzchnia… innej, niezamieszkałej planety.

W Nevadzie zaczyna się prawdziwa pustynia. Czujemy przed nią respekt. Temperatura sięga 47 stopni i nie mamy wątpliwości, że człowiek pozostawiony na niej bez wody i schronienia miałby przed sobą góra kilka godzin życia. Błogosławiąc klimatyzację przestawiamy zegarki na kolejną, czwartą już w trakcie naszej podróży przez USA, strefę czasową.

Tama Hoovera, w chwili ukończenia, w 1936 roku, była największa na świecie. Dziś jest wiele większych, ale ta robi wciąż ogromne wrażenie. Widok na zaporę z mostu…

i odwrotnie…

Rzeka Colorado

Nagle, z pustynnego krajobrazu Nevady wyłania się…

W Las Vegas niemal każdy hotel ma swoje kasyno. I zarabia na nim z pewnością więcej niż na wynajmie pokoi. To pozwala spać w ogromnych hotelach w centrum w cenach jak  z motelu na przedmieściach.

Flamingo jest najstarszym z wielkich hoteli w Vegas i ponoć to dzięki niemu Vegas stało się dla Amerykanów miastem kultowym. Ma ponad 3000 pokoi.

W Las Vegas natychmiast widać, po co przyjeżdżają tam Amerykanie: by zawiesić na chwilę purytańskie, surowe zasady rządzące ich codziennym życiem. To kolonie dla dorosłych, a jak głosi przysłowie „what happens in Vegas, stays in Vegas”.

Słynne fontanny przed luksusowym hotelem Bellagio robią wrażenie. Ku naszemu zdziwieniu, ze wszechogarniającego nas kiczu i estetycznej jazdy bez trzymanki, wyróżniają się wyjątkowo stonowanym charakterem.

Każde z kasyn położonych wzdłuż jednej długiej ulicy The Strip, stara się wyróżnić swoją stylizacją.

Tylko w Vegas można zaparkować we wnętrzu Sfinksa.

Stylizacja dotyczy też holu, wchodząc można spodziewać się wszystkiego…

Popularność Las Vegas wynika chyba z faktu, że jest stworzone i dostępne dla przeciętnego człowieka. To, co uderza, to brak atmosfery elitarnego klubu, człowiek wchodzi jak do centrum handlowego – wie bowiem, że nawet mając w kieszeni jednego dolara jest w stanie zrobić to samo, co Ci mający ich miliony.

Kasyna wypełnione są więc pełnym przekrojem Amerykańskiego społeczeństwa.

W kasynie można robić co nam się podoba: pić alkohol, palić papierosy, można też bez problemu robić zdjęcia.

Hazardowi można oddawać się dosłownie wszędzie, oczywiście przy barze także.

Próbujemy szczęścia w starciu z klasycznym jednorękim bandytą.

Natalia wychodzi z tej walki zwycięska.

Oprócz maszyn dostępne są stoły obsługiwane przez krupierów.

Hotel Flamingo za dnia.

Kasyna kuszą też występami gwiazd. Od lat Vegas stanowi ostatni etap kariery wielu artystów.

Przypadkowo trafiamy do Wenecji…

Wystarczy wejść do dowolnego kasyna by przekonać się, że upływ czasu nie ma tu znaczenia. O każdej porze doby wygląda to tak samo. Widać także jak wielu ludzi jest od hazardu uzależnionych.

Vegas słynie też ze ślubów w licznych kaplicach weselnych.

Zwykle to małe przydrożne miejsca, często z opcją „drive through”.

Vegas to królestwo przedziwnych neonów.

Opuszczamy królestwo rozpusty by zanurzyć się znów w przydrożną Amerykę prowincjonalną, tym razem w wydaniu pustynnym.

Ogromna elektrownia termalno-solarna.

Każda pustynia ma jednak kres 😉

Na tym odcinku nasza trasa przecina się ze słynną Route 66. Po wybudowaniu nowej autostrady międzystanowej, nie pełni już roli drogi łączącej dwa wybrzeża, za to pojawia się na różnych odcinkach, by za jakiś czas zniknąć i pojawić się znów gdzieś dalej.

W niektórych miejscach czas się się jakby zatrzymał… 😉

Po drodze trafiamy na świątynię Dwan Light. To miejsce medytacji otwarte dla osób wszystkich wyznań. W suficie i oknach zamontowane są obrotowe pryzmaty. Gdy padnie na nie promień światla, we wnętrzu pojawiają się tęcze 🙂

Albuquerque raczej nie należy do najczęściej odwiedzanych miast USA. Przejeżdżając przez nie zatrzymaliśmy się w kilku miejscach… Poznajecie? Tak, to właśnie tu kręcono „Breaking Bad”!

Myjnia w której pracował i którą później zakupił Walter White.

Dom White’ów.

Motel Crossroads.

A tak w rzeczywistości nazywa się knajpa Los Pollos Hermanos 🙂

Spacerując po mieście trafilismy też na plan filmowy spin offu „Breaking Bad” – „Better Call Saul”. Niestety ani Saula, ani Mike’a nie było tego dnia na planie 😉

Ogólnie w Albuquerque czas płynie powoli i spokojnie…

Zastanawiacie się, gdzie podziali się ludzie? Amerykanie bardzo mało chodzą, niemal zawsze wszędzie jeżdżą samochodem, nie spędzają wolnego czasu spacerując. Rzadko widuje się kogokolwiek na ulicach.

Architektura jest tu już inna, zdecydowanie w klimacie południa.

W kraju gdzie miliony ludzi oszukują siebie spożywając tony słodzików, obecność 100% cukru staje się zaletą i oznacza chyba, że produkt jest bardziej „naturalny”.

Ale trzeba przyznać, że amerykańskie śniadaniowe naleśniki z masłem i syropem klonowym pozwalają się najeść na pół dnia 🙂

Ruszamy dalej, w kierunku Arizony.

Tereny te należą do Indiam Mohawe i Nawaho. Maja oni swoją administrację, szpitale, policję, a nawet własną strefę czasową.

Kanion De Chelly jest zdecydowanie mniejszy i zdecydowanie mniej znany od Wielkiego Kaniony. Nie oczekując zbyt wiele, postanowiliśmy spedzić w nim tylko chwilę. Widoki przeszły jednak nasze oczekiwania…

Naszym właściwym celem była Monument Valley, która okazała się równie malownicza, jak w westernach 😉

Przydrożne stragany to okazja, żeby dowiedzieć, w czym specjalizuje się dany region. I żeby kupić trochę świeżych, mniej przymysłowych produktów.

Przy autostradach, co kilka kilometrów, rozlokowane są sieciowe knajpki z pizzą, burgerami i meksykańskim jedzeniem. Gdy głód dopadnie nieoczekiwanie, lądujemy i w nich. To zawsze okazja do ciekawych obserwacji i nieustannego zdziwienia wielkością amerykańskich porcji jedzenia.

Staramy się jednak odwiedzać także bardziej lokalne miejscówki.

Sklepy, sklepiki, magazyny…

Przydrożne tablice to nie tylko miejsca na reklamę, ale też przesłania.

Austin słynie z największej w USA miejskiej populacji… nietoperzy. Tłumy mieszkańców i turystów gromadzą się na moście, spod którego punktualnie o zachodzie słońca wylatują one na żer.

Austin to najbardziej rozrywkowe miasto w Teksasie. Codziennie odbywają się tu dziesiątki koncertów na żywo, a w weekendy, kiedy przyjeżdzają się tu bawić ludzie z całego stanu, trudno znaleźć miejsce jakimkolwiek w hotelu.

Teksański Kapitol.

Maszyny i automaty do lodu – podstawowe wyposażenie stacji benzynowych i hoteli.

Wjazdy na rancza, nawet jeśli za nimi rozciąga się ogromna pusta przestrzeń, są oznaczone okazałami bramami.

Coddziennie przekonujemy się, że istnieją jeeeszcze większe przyczepy 🙂 Teksańczycy nie ruszają się nigdzie bez swoich koni 😉

Tradycyjne wiatraki nadal napędzają pompy wody.

Ropę też pompuje się non stop.

W miejscowości Lubbock urodził sie Buddy Holly. Zamiast pomnika, postawiono na najbardziej charakterystyczny element jego wizerunku 🙂

System oznaczeń dróg w Stanach okazał się bardzo prosty i intuicyjny. Bazuje na numerach dróg i zjazdów z nich. Poza tym trzeba tylko wiedzieć, w którą stronę świata się jedzie 🙂

Luizjana – bagna i Nowy Orlean

Kolejny etap naszej podróży to Nowy Orlean i otaczające go bagna Luizjany.

Ale najpierw mała, praktyczna wskazówka. Podróżując po USA szybko doceniliśmy Visitors Center, czyli lokalne biura informacji turystycznej. Łatwo je naleźć przy granicy poszczególnych stanów. Można w nich dostać darmowe mapy, a ich pracownicy chętnie udzielają wszelkich porad dotyczących planowania trasy, czy miejsc wartych odwiedzenia. Dodatkowo, zawsze można w nich znaleźć „gazetki z kuponami”, które ułatwiają wybór przydrożnych moteli i zawierają zniżki, dzięki którym niemal zawsze dostajemy ok. 30% rabat 🙂

Kilka słów o jedzeniu. USA w mediach często są pokazywane, jako kraj tzw. śmieciowego jedzenia. I oczywiście, jest go mnóstwo. W hotelach najczęściej na śniadanie można dostać tosty z białego chleba z serem topionym lub dżemem, lukrowane drożdżówki i rozwodnioną kawę. Jednak, jeśli się dobrze poszuka, mnóstwo jest też knajpek z doskonałą, zdrową kuchnią. Podobnie z zakupami – najczęściej prowiant kupujemy w supermarketach, gdzie oprócz ogromnej ilości niezdrowego jedzenia, spokojnie można znaleźć takie produkty, jak na zdjęciu. Na piknik na trasie idealne 🙂

Fast food też może być różnej jakości. W Nowym Orleanie jedliśmy np. pyszne wege hot dogi 🙂

Nowy Orlean – jedyne takie miejsce w USA

Nowy Orlean od pierwszych chwil czaruje specyficzną dla tego miasta archtekturą. Jej znakiem rozpoznawczym są żeliwne, zdobne balkony.

Muzyka na ulicach

Nowy Orlean to miasto muzyki. Rozbrzmiewa ona na żywo zarówno w knajpkach, jak i na ulicy.

Tu właśnie urodził się Louis Armstrong. W parku jego imienia akurat trwał festiwal jazzowy 🙂

Na takich wózkach Amerykanie przemierzają nie tylko supermarkety, ale i atrakcje turystyczne.

Rzeczywstość USA przesycona jest religijnością.

Jednocześnie Nowy Orlean to miasto tolerancji z buzującą sceną LGBT.

Lafitte’s Blacksmith Shop – zbudowany ok. 1730 roku jest najstarszym budynkiem w USA w którym mieści się pub.

Rzeka Missisipi

Miasto położone jest w delcie rzeki Missisipi.

Bagna są wszędzie w koło

Kilka chwil drogi od miasta i znajdujemy się w sercu luizjańskich bagien.

Aligatory, czy krokodyle? 🙂

Tu właśnie żyją aligatory 🙂

Są też węże, pająki i jaszczurki 🙂

Oprócz malowniczych terenów Luizjana jest też bardzo uprzemysłowiona.

Oak Valley Plantation

Południe USA to kraina plantacji i… niewolnictwa. Zachwycające domu plantatorów są świadectwem bogatwa zdobytego dzięki niemu. Dziś można je zwiedzać i poznać realia życia na nich.

Oak Alley Plantation słynie z przepięknej alei dębów. Obecnie mają one po 300 lat.

Wnętrze domu  – zauważcie specjalny wachlarz nad stołem, pomagajcy przeżyć długą biesiadę w luizjańskich temperaturach i wilgotności powietrza.

A to baraki, w których mieszkali niewolnicy.

Ruszamy w dalszą trasę, na głębokie południe USA. W trakcie obserwujemy, jak wyposażeni na wakacje podróżują Amerykanie. Częstym widokiem na drodze są kampery wielkości autobusu, które ciągną za sobą osobówkę lub Jeep’a + dodatkowy sprzęt: rowery, quady lub łodzie.

Przy drogach można trafić na różne ekscentryczne konstrukcje, pomniki itd. Tu na przykład – „UFO welcome center” 🙂

Przed kościołami często znajdują się tablice z przesłaniem dla wiernych i przyjezdnych.

Ameryka przydrożna…

Nurtowało nas dlaczego zakłady fryzjerskie zawsze oznaczone są w ten specyficzny sposób. Z pomocą przyszedł Internet, a rzecz okazała się o wiele bardziej dziwaczna i zaskakująca, niż można było się spodziewać. Znak ten zwany „barber’s pole” ma swoje korzenie w średniowieczu, a jego symbolika odnosi się do tego, czym wówczas również zajmowali się fryzjerzy: byli ówczesnymi chirurgami.

Dokładne wyjaśnienie znajdziecie tutaj.

Jeden z najdziwniejszych „parkomatów” jaki widzieliśmy. Zwinięte banknoty wpycha się za pomoca specjalnego kluczyka, do skrytki przypisanej do zajmowanego miejsca. Nie dostajesz żadnego pokwitowania, a wszystko opiera się na zaufaniu społecznym.

Charleston w Karolinie Południowej był kolejnym punketm na naszej trasie. To miasto o subtropikalnym klimacie, słynące z pięknych, eleganckich willi. Należały one niegdyś do najbogatszych ludzi w Stanach, plantatorów bawełny.

Z Karoliny Południowej przenosimy sie do Georgii.

Po drodze podziwiamy słynne amerykańskie ciężarówki. Jak wszystkie samochody w USA – wypucowane i lśniące.

Zajeżdżamy na małe stacje benzynowe, gdzie miejscowi zawsze nas witają i zachęcają do odwiedzenia lokalnych atrakcji. Tankujemy też oczywiście w sieciówkach, ale odwiedzenie takiej, jak ta poniżej to zawsze przygoda 🙂

Kuchnia też robi się coraz bardziej południowa. Tacos i guacamole wchodzą co naszego codziennego jadłospisu 🙂

Wizyty w amerykańskich sklepach i wielkość opakowań nie przestają nas zaskakiwać. Tu herbatka o pojemności 1 galona, czyli 3,8 litra!

Docieramy do Savannah. To miasto o archiekturze podobnej do Charleston, ale nam wydało się o wiele bardziej przyjazne i przytulne.

Przede wszystkim chcieliśmy jednak zobaczyć słynne i bardzo piękne drzewa porośnięte mossem.

Park miejski był bardzo „żywy” i oprócz romantycznych okoliczności przyrody można było oglądać zmagania „małej ligi” futbolu amerykańskiego.

Rzeka Savannah była w przeszłości ważną drogą handlową. Poniżej budynek giełdy, na której handlowano uprawianą w okolicy bawełną.

Tory pozwalające dowieźć towary bezpośrednio do portu.

Savannah wieczorową porą – werandy często rozświetlają latarnie gazowe.

Świat bliżej poznał Georgię dzięki powieści „Przeminęło z wiatrem” i jej ekranizacji. W okolicy znajduje się kilka małych muzeów im poświęconych. W muzeum „Road to Tara” w Jonesboro, gdzie znajdował się pierwowzór rodzinnej plantacji O’Harów, można zobaczyć m. in. repliki kosiumów filmowych. Pamiętacie tę suknię uszytą z zasłon?

W Atlancie z kolei można zwiedzić dom Margaret Mitchell, autorki „Przeminęło z wiatrem”. Wiedzieliście, że początkowo chciała główną bohaterkę nazwać Pansy O’Hara?

Sama Atlanta wydała nam się „typowym, amerykanskim dużym miastem, jakie sobie wyobrażaliśmy”. Centrum to kilka wieżowców, w tym mieszczące siedzibę Coca Coli czy CNN, wielopiętrowe parkingi i szerokie, dostępne dla pieszych ulice. Reszta to plątanina betonowych estakad i domki na przedmieściach.

W Altancie urodził się i został pochowany Martin Luther King, Jr. Poniżej dom, w którym się wychował.

I pomnik, ku jego pamięci.

Po NYC poruszaliśmy się pieszo albo metrem. Dalsza część naszej podróży wymagała wypożyczenia auta. Okazało się to banalnie proste 🙂 Wybór auta przez internet, najmniesze możliwe formalności na miejscu, propozycja kilku dodatkowych,  ułatwiających życie usług (np. wypożyczenie urządzenia do automatycznego poboru opłat drogowych) i ruszamy w drogę ze Wschodniego do Zachodniego Wybrzeża USA.

Napis na naszej tablicy rejestracyjnej uznalismy za dobrą wróżbę 🙂

Śpimy w takich przydrożnych motelach.

Podstawowe wyposażenie typowego pokoju: tv, mikrofala i…

Temat pralni właściwie zasługuje na osobny wpis… 🙂 To w niektórych miejscowościach wręcz ośrodek życia towarzyskiego. Wrzucasz monety, czekasz i po chwili odbierasz czyste i suche rzeczy. By klientom w tzw. międzyczasie się nie nudziło, mogą korzystać z Wi-Fi, automatów do gier i z przekąskami 🙂

Hasła na i przy tablicach rejestracyjnych, to dla każdego stanu okazja do zabrania głosu w sprawach politycznych, światopoglądowych lub po prostu wyrażenia lokalnej dumy. Miasto  Waszyngton nie należy do żadnego stanu, posiada osobny status: Dystrykt Kolumbii – i  nie ma swojej reprezentacji w Kongresie. Mieszkańcy płacą jednak podatki na takich samych zasadach jak pozostali obywatele USA.  Mają więc mniejsze prawa, a takie same obowiązki, stąd kampania społeczna, prowadzona również poprzez slogany na tablicach.

Waszyngton zaskoczył nas niska, zcharmonizowaną architekturą i rozległymi przestrzeniami.

A także subtelym i eleganckim wystrojem metra, w którym panuje półmrok.

Obejrzeliśmy też najsłynniejszy dom w mieście 😉

Obelisk upamiętniający prezydenturę George’a Washingtona, jest O G R O M N Y. Porównajcie skalę z ludźmi stojącymi przy nim.

Jest też… Narodowa Choinka 🙂

Mauzoleum i pomnik upamiętniający Abrahama Lincolna.

W tym czasie odbywał się zjazd weteranów. Zarówno organizatorzy, jak i przypadkowi przechodnie witali ich niesamowicie entuzjastycznie i z ogromnym szacunkiem.

Patriotyzm w amerykańskim wydaniu – musi być widoczny.

Kopuła Kapitolu nadal w remoncie 🙂

Zaraz za Kapitolem znajduje się Biblioteka Kongresu. To największa biblioteka na świecie. Oprócz zbiorów, zachwycają również jej wnętrza.

Waszyngton to miasto muzeów. Do tych należących do Smithsonian Institute wstęp jest darmowy. My wybraliśmy się do National Air and Space Museum, gdzie można zobaczyć m. in. statki kosmiczne z programu Apollo.

Richmond to miasto, które nie zapowiadało się zbyt ciekawie…

Mieliśmy jednak ciekawy powód, żeby je odwiedzić…

Muzeum Edgara Allana Poego, który żył i pisał właśnie w Richmond było ekstra. Niestety nie można było w nim robić zdjęć, więc jeśli chcecie bliżej poznać Mistrza Grozy sami musicie tu wpaść.

Samo miasto zaskoczyło fajnym, spokojnym, a jednoczesnie „alternatywnym” klimatem, co było dużym kontrastem po Nowym Jorku i Waszyngtonie.