Góra Fudżi to właściwie wulkan, nadal aktywny, w dodatku leżący na styku trzech płyt tektonicznych. Jest najwyższym szczytem Japonii – mierzy 3776 m n.p.m., a średnica krateru wynosi 500 m.
Po raz pierwszy zobaczyliśmy ją przebijającą się przez chmury jeszcze przez okno samolotu.
Fudżi znajduje się w odległości ok. 100 km od Tokio, więc była pierwszym punktem naszej dalszej podróży. Popularne są trekkingi na jej szczyt, można się na nią wspiąć w o kilka godzin. Jednak szlak słynie z dużego zatłoczenia, dlatego my zdecydowaliśmy, że lepiej będzie znaleźć punkt, z którego można zobaczyć górę z pewnej odległości, ale za to w całej okazałości.
Jako, że Fuji wybija się mocno ponad horyzont, jest widoczna z różnych miejsc, w tym z okien pociągów shinkansen. Choć na licznych ilustracjach jest przedstawiana w dostojny, piękny, niemal mistyczny sposób, to z wielu stron otacza ją po prostu industrialny krajobraz miasteczek i wsie.
W przewodnikach można naleźć jednak wskazówki, które pozwalają obejrzeć ją także w przepięknych lokalizacjach, jak z drzeworytów Hokusai’a. Taką miejscowością jest Hakone, położone nad jeziorem Ashi. Tak to wygląda na jego tle, wraz z czerwoną bramą Torii.
Oczywiście turystyka dodaje swoje akcenty, np. w postaci kursujących po jeziorze „statków pirackich”. Jednak generalnie jest to miejscówka, w której każdy znajdzie kawałek nabrzeża dla siebie i można spokojnie kontemplować widoki.
Jest też możliwość wjechania kolejką linową na okoliczne wzgórza, gdzie można obejrzeć Fudżi z różnych perspektyw, jednak teren ten podczas naszej wizyty był zamknięty ze względu na aktywność sejsmiczną. Przejeżdżając autobusem mieliśmy tyko okazję zobaczyć dymiący las i powalone drzewa.
Następny wpis już z Kioto 🙂